Biz gençken omuzlarımız boş gezerdik, henüz oturmamıştı oraya hayat. Ve sonra bedenimizin bir parçası oldu yaşanmışlıklardan kalan. Her şeyi biriktirmek istemedik elbet ; bazılarını attık, bazılarını aldık içeriye. Attıklarımız hep dengemizi bozdu, aldıklarımız , yükümüzü arttırdı.
………………………..
Yaşam, denge üzerine kuruluyken , “farkındalık”tır insanı hırpalayan. Korkularımızı ehlileştirme ve normal bir insan olma çabamızın çabalarına yenik düşer çocukluğumuz. Yoksa büyümeyiz aslen. Verdiklerimiz, alamadıklarımızdır, pişmanlıklarımız ise insanlığımız.
…………………………
Konuşmaya da ihtiyacımız yoktu her zaman ; … “yüzlerimiz” vardı. Kişiliklerimizle flört eden kimliklerimiz oldu sonra. Onlarla yaşadık.
brutal touch / mindonart
Got something to say? Go for it!