aklı sanatta olanlar için…
Browsing Category: Blog
Yeni doğmuştu daha; birileri birilerine benzetme çabasında yarışırken hızla şekil değiştirdi.Herkesin gönlünü aldı, herkese benzedi.Sonra bir başkası biricikliğinde buldu onu, sevdi.Sevmek hızla şekil değiştirdi.Belirsizdi ölümü, aynı doğumu gibi.Bu yüzden sonsuz sandı yaşamı.Yanıldığını anlamayacaktı, ta ki o; “çok yaşlanmışsın..”deyinceye kadar.
Pablo Picasso, “Yaratıcılığın en büyük düşmanı akıldır” derken çok yeni bir düşünceye işaret etmiyordu.Keza dünya sanatı tarihinde sanatçıların başka tür insanlar olduğu gerçeği çok erken kabul görmüştü.Hayal edebildiğiniz herşey gerçektir düşüncesi, hassas bir tekniğin elinde kaçınılmaz netliği ile beliriyordu.
Akıl ile yönetilen tüm çağdaş düzenlemeler yeni sanatçı kimliğinin, yeni bir tanımın habercisi oldu.Disiplinlerarası etkileşim , sanatı , tekil olmaktan ortak üretilen projeler toplamına taşıdı.Sıradan bir fikrin, hazırlıklı sunumunun anlık pırıltısı, sanatsal yaratıcılığın nasıl büyük bir güç olduğunun farkındalığına en büyük katkıyı yaptı.
Yaratıcılık akıl ile açıklanamayan ve yönetilemeyen bir olgu olarak sanatın temelini oluşturmakla kalmaz, sanatın varlığının nedenidir.
Sanatın temel kurallarına ait farkındalığı halletmiş bir üreten, zaten tüm bu kuralları bozma eğiliminde olmazsa sanatçılığından söz edilmesi olanaklı değildir.Kuralları bozma, öğrenilebilir olanın karşısına yeni bir dil koyma becerisidir.
Sanatçıların aklı, yaratıcılıklarının çekiştirmesinde, sürgit değişimlerle kendini yoran, sorgulayan, genel geçerin şüphe ile baktığı bir farklılıkla bezenmiştir. Umutsuzluğuna eser koyan, bu aklın sahibini anlamak için akıl yetersiz kalır..
Soner Göksay / mindonart / 2017
Stephan Vanfleteren
cansızlığım.
femmefauxx/mindonart 2016
-..ve her şey için çok geç;
içimdeki büyümüş kadın,
parçalarına ayrılmış çocukluğuma yenik düşmüştü.
femmefauxx/mindonart 2016
-ışıklar altında alnın, yürüyorsun yalnızlığımıza
tarihe tanık fotoğrafın yenilgiye uzanan
ayak izleri silinmiş, sesimiz suda eriyor
..ve gün taşıyor ufkumuzdan/karda kandan ezgiler.
femmefauxx/mindonart 2016
-bazen kendini bana öyle bir teslim ederdi ki, kollarımı boynuna doladığımda bir bulutu kucaklıyor gibi olurdum.
femmefauxx/mindonart 2016
-ne yazık ki zaman zaman her anı korkunç bir yoğunlukta yaşıyorum.
femmefauxx/mindonart 2016
ve orayı kaos doldurdu..
femmefauxx / mindonart 2016
-…ve kalbim, yoklukta,
‘özlemlerin’i içti;
kana kana.
femmefauxx/mindonart 2016
-ve bu şarkıyı her dinlediğimde,
göğün sancısına bir kez daha sarılıyorum.
femmefauxx/mindonart 2016
gözyaşlarımızın sınırlarını belirlemeye çalışan kimi haddini bilmezlerin gitgide çoğaldığı; duyarlılığın tüketilmeye yüz tuttuğu, içi boş insan siluetlerinin kol gezdiği bir ortamda, birçoklarının istemiyle yürürlükten kaldırılan değerlere boyutlar ötesi bir sadakatle bağlandığım için zaman zaman kendimi suçluyorum.
femmefauxx / mindonart
Resim ya da fotoğrafta bir duyguyu etkili bir şekilde güçlendirecek kadraj seçimi ölçeklendirilebilir mi? Ya da daha basit bir deyişle, kompozisyon sunumunda, konunun çerçeveye alınmasının kuralları var mıdır? Sanatçı nasıl bir sahne seçer ki, ona hayranlık duyarız? Aynı sahneyi , farklı sanatçılar neden farklı kadrajlarda görürler. Görsel sanatların başarısı, teknik sunumdan öte bu bakışın “farklılığına” mı bağlıdır?
Sanatçılar için rahatlıkla söyleyebileceğimiz, onların bu farklı görüşler için belli formüller kullanmadıklarıdır.Bu da sanatı anlamaya ve ölçeklendirmeye çalışanlar için rahatsız edici bir durumdur………………………… Oysa sanatçılar; perspektif anlamda bir şekilde mutsuzluğun formülünü bularak hepimizi kastırmaktan başka bir şeye yaramadıklarından, onlara çok da yüz vermemek gerek ne yazık ki. :(şey, merhaba, ben kedi. burada bulunma amacım sadece ama sadece ne kadar özlediğimi söylemek idi. rahatsız etmek istemezdim demek istemezdim. nereye gideceğini bilmeyen bir şarkının peşindeyken aniden burada buldum kendimi. 
kilometrelerce öpüyorum…
“sürecek”
kalfa / iki satır / mindonart
-..ve gözyaşları içinde
kendimi
özlediğim
günler.
femmefauxx/mindonart 2016
roberto kusterle
Yokluk ve yoksunluğu sorgulamaktan tam da yorgun düşmüştüm ki, yoksunluğun, yokluğa göre gerçekten “acı” veren bir şey olduğunu keşfettim. Geç olabilir çoğu kimseye göre, ama keşif öznel olduğunda sahibine yarıyor.Ölümlerin tarifini değil de, aslını görünce insan, ve insan olma çabalarında tanık olurken insansızlığa, bir insafsız değişime uğruyor. Pas bulaşıyor üzerine, silip atmaya çalıştıkça yayılıyor. Oysa pas, onun pası değil…Ne düğümler atılmış, ne sevgiler avutulmuş, ne değerler verilmiş bu aleme. Sımsıkı sarılmışız acının kucağında mutsuzluğa.AŞK yaşamışız mutsuzlukla…Ve mutsuzluğun terki kadar da boşluk üreten bir güç yokmuş alemde. Soyut mu oldu? Evet tüm çabalarımı bırakıyorum boşluğa, sevgim dönmüş bana,beni anlamaya çalışıyor. Alışkanlıklarım kırgın,…beter olsunlar!!
Tüm çabalarımı bırakırken yeniden doğuyorum.
“seni anlıyor ve yapısal olarak parçalanıyorum…” ( alıntı ‘m.)
kalfa / iki satır / mindonart
dedi.
femmefauxx/mindonart 2016
